اجبار به تعویض اسباب خانه در بهائیت

در کتاب اقدس ص 41 س 1 می‌خوانیم:
«کتب علیکم تجدید اسباب البیت بعد انقضآء تسع عشرة سنة کذلک قضی الامر من لدن علیم خبیر.»

«نوشته شد بر شما تجدید اثاثیه خانه، پس از گذشتن نوزده سال؛ این چنین گذشت امر از جانب دانا و آگاه.»

به موجب این حکم، مصیبت بزرگ برای بهائیان هر نوزده سال یکباره آغاز می‌شود؛ زیرا افراد بهائی مجبورند هر نوزده سال یک بار هر چه اثاثیه دارند، بسوزانند یا به دریا بریزند، و از نو اثاثیه جدید خریداری کنند!
در بادی‌ امر، از کلمه سوزانیدن یا به دریا ریختن اثاثیه تعجب خواهید کرد. اینک شرح و تفصیل قضیه، فرض این است که بهاء هنگام انزال این حکم تصور می‌کرد که به زودی بهائیت عالمگیر می‌شود و عموم مردم سفید و سیاه، سرخ و زرد به او و احکامش ایمان خواهند آورد. چنانکه بهائیان نیز همین انتظار را دارند.
اکنون ما هم بر همین فرض با آرزوی بهائیان شریک شده، می‌گوئیم فرضاً دنیا را بهائیت احاطه نموده و احکام اقدس روی زمین را فرا گرفته، مردم همه بهائی هستند، و همه می‌خواهند اثاثیه مستعمل خود را فروخته، اشیاء جدید تهیه نمایند. وقتی که اهالی یک شهر یا کشور بخواهند همه اثاثیه خود را بفروشند، خریدار اثاثیه کهنه و مستعمل [کهنه] آنان کی خواهد بود، چون غیر بهائی نخواهد بود که اثاثیه کهنه را خریداری نماید؛ [با این فرض که قابل بازیافت نباشند] پس ناچار می‌شوند یا این حکم مشعشع را زیر پا نهند، یا چنانکه گفتیم اثاثیه خود را بسوزانند یا به دریا بریزند!
اساساً این حکم خنده‌آور، قابل عمل و اجرا نیست؛ زیرا بعضی از اثاثیه نوزده سال دوام نمی‌آورد و خود به خود نابود می‌شود. مانند رختخواب و ظروف شکستنی و غیره. بعضی دیگر ممکن است هزار سال دوام کند و روز به روز بر ارزش و قیمت آن بیفزاید، مانند فرش‌های قالی و مبل‌های صنعتی و غیره.
شما ممکن است یک زوج قالیچه گران‌بها از اجداد خود به یادگار داشته باشید که با هیچ بهائی به فروش آن راضی نشوید، ولی مطابق این حکم، پس از 19 سال ناچارید به هر قیمتی که خریدند، بفروشید یا بسوزانید. زیرا مجبور به تجدید اثاثیه خانه هستید. قالیچه هم فرضاً جزء اثاثیه است. این هم یکی از همان احکام موعود بهاء بود که در اول اقدس وعده داد که قسمتی از سعادت بشر را تکمیل خواهد کرد!!
منبع مقاله :
بروشکی، محمدحسن، (1389) اثبات بی‌اعتباری کتاب اقدس: احکام بهائیت، تهران: راه نیکان، چاپ اول